Deze was bijna een vast item op de planning, al was die vaak met een veranderende crew. De ene keer dat het lukte dansten we natuurlijk de horlepiep van blijdschap. Van deze had ik wel nog meer willen proeven maar het is bij de ene geslaagde gebleven. De ene keer zat het raam toe wat open had moeten zitten. Een tweede keer was de deur met een houten plaat afgeslagen. Een derde keer (jawel, de goeie keer) begonnen net stadsdiensten het kleine grasveld te maaien op de plaats waar we een muurtje over moesten. In een bocht van de zitmaaier keek de chauffeur de andere kant en glipten we twee meter verder…..om halt te moeten houden voor de laatste hindernis, muurtje over en ladder af. Tja, de timing moest natuurlijk kloppen nu met de grasmaaier rondom. Wil het nu wel lukken dat we op die warme dag bijna slecht kwamen van een geur die in de neus sloeg en bleef kleven. Op onze tussenhalte had er iemand zijn grote behoefte gedaan maar die was duidelijk voorafgegaan door een maaltijd die misvallen was. Als ik aan dat moment denk moet ik de geur weer onderdrukken. Wat een mind allemaal kan uitspoken met een mens.
Binnen hadden we er helemaal geen last van omdat ademen door de mond nu eenmaal beter is bij hele grote stank en omdat onze mond toch opengevallen was bij de mooie ruimtes en kunstige plafonds.
