Meedingend in de fameuze wedstrijd kleinste album komt deze in aanmerking voor een podiumplaats.
Zoals vaak met locaties zijn het soms waarachtige toeristische trekpleisters en owee als je in deze periode er zo één op je planning hebt staan.
Het open raam waar we weet van hadden, had juist een nieuwe mooie houten plaat gekregen. Die rook net niet meer naar bos maar naar vers versneden hout. Geen ingang dus die dag.
Een nieuwe poging via een nieuwe, andere ingang had volgens ons meer overlevingskans. Wat sluipwerk maar volledig uit het zicht door dichte struikbegroeiing. Welke jaloersigaard, vandaal, schurk had daar op de grond glasscherven in het rond gestrooid. Neen, dit houdt ons niet tegen maar maakt het alleen maar wat lastiger. Wat ons die keer wel tegenhield was weerom een houten plaat aan de andere kant van ons sluipwegje.
Een derde keer dan maar. Damn, wat een bedrijvigheid, de kerk stond voor een stuk in stellingen en alle beelden waren verdwenen. Werkmannen waren druk in de weer en na overtuigend aandringen mochten we even, heel eventjes een shotje nemen.
Die heel eventjes resulteert in slechts twee fotootjes waar ik dan nog geen tevredenheid van heb. Ooit was dit een ferme. Church of Lost Souls of Skurch.
