Ach wat maken we ons eigen hoofd soms zo zot. We hadden verhalen gehoord van een bewoner/kraker die zeer agressief uit de hoek kon komen als je je op dit domein begaf. De hond at een urbexer als ontbijt en wij met drie zouden dus een avondmaal kunnen vormen. We liepen -veraf geparkeerd- rustig en stil de grindweg af richting de villa. Het moet lukken, de ene na de andere hond begon wild te blaffen. We dachten beweging gezien te hebben in de tuin van de villa maar onze ogen maken van niets zomaar spontaan reusachtige krakers met huisdieren. Toch gingen we verder en passeerden we de afsluitende hekkens. Stil, op het geklik van de toestellen na, deden we waarvoor we gekomen waren. Ai, stemmen die dichterbij kwamen, met een hond. Gekkerds, het waren gewoon wandelaars die de hond uitlieten, de kraker noch zijn hond hebben we gezien maar door de vallende schemer hebben we hier toch niet zo veel uit kunnen halen als we wensten. Maar wat we echt wilden, de hall: die staat er op.
