Deze is ook al van een hele poos terug en in deze speelt de leeftijd meer een nadeel. M.a.w. ik zie nog amper voor me hoe de buitenkant eruit zag en hoe we deze zijn binnengekomen.
Vermoedelijk zal die niet te moeilijk zijn geweest want klimpartijen en afdalingen onthou ik door de band wel langer.
Pas bij het zien van de foto’s had ik zoiets van ah ja, oh ja, aah dat was tof. En toch is dit er eentje waar ik met plezier op terugkijk omdat het me emoties geeft. Emoties hoe die kloosterscholen vroeger waren, die beslotenheid. Die enge slaapruimtes waar ze misschien nog met twee achter een gordijntje lagen. De opzichter/ster in een kamertje apart maar toch ook zo weinig privacy zonder plafond en met kartonborden wanden. De afgeslotenheid van de speelplaats waar nu het onkruid dapper zijn best doet de bovenhand te halen. Bij het zien van die speelplaats slaat de schoolgeur me weer in de neus van toen ik in het tweede kleuterklasje zat. Alles afgesloten en alleen de hoop dat ze me ’s middags of ’s avonds toch niet zouden vergeten op te halen. Ik hou niet van die keurslijfjes…Maar troost je, het is goed gekomen (denk ik toch). En de foto’s: wel die zijn er ook gekomen.
