Deze vond ik bijna altijd evenveel tot de verbeelding spreken als Chateau Noisy. Daar had je de boswachter, hier een conciërge en alarm. De boswachter bij Noisy heb ik nooit gezien, de conciërge hier evenmin. Naar mijn gevoel midden in de nacht hier gearriveerd en na een redelijk vlotte entry bleven we, mijn toenmalige compane en ik, in het donker wachten tot de lichtstralen door het wondermooie dak priemden. Gepriem kwam echter nog vroeger en dit van een luidruchtige achtkoppige troep noordelijke urbexers. Zaklampen zwaaiden het gebouw rond zodat je makkelijk zichtbaar bent van de buitenkant en het werkwoord fluisteren was hen ook volkomen vreemd. Wat echter ook opvalt bij dergelijk grotere groepen: ze verdwijnen altijd weer vlug. Een tweetal uur na zonsopgang hadden zij blijkbaar alles gezien en hadden we het gebouw voor ons alleen.
Later besefte ik -ondanks de rust van het gebouw voor ons alleen te hebben- dat ik nog veel shots had laten liggen en had wel graag nog een revisit gedaan. Het is er nooit van gekomen, niet op dezelfde urbexmanier zoals we gedaan hadden maar ook niet begeleide manier (bijna ging ik gegidste manier zeggen…)
Al bij al, het kon veel beter maar toch met veel voldoening dat we dit prachtige gebouw hebben kunnen doen.
Het gebouw dateert al van de zestiende eeuw wanneer men in 1531 met de bouw begon. Aanvankelijk laatgotisch maar het kende ook verschillende branden. De heropbouw werd in 1872 verwezenlijkt waarbij het oude concept behouden moest worden. Het werd een samengaan van neogotische stijl en revolutionaire technieken, meer bepaald de metalen overkoepelende dakconstructie. Sinds 1997 lag het gebouw er wat verwaarloosd bij.
Verschillende projecten sprongen af, meestal om juridische en financiële redenen.
Momenteel is een renovatie terug bezig en dit kent enige vertraging omdat er middeleeuwse resten tot zelfs wat urnen uit de ijzertijd werden gevonden en het archeologische aspect moet eerst afgerond worden. De verwachting is dat er begin 2019 een Marriott hotel zijn deuren opent.
