Het kon toch niet zijn. Na een lange rit kwamen we ter bestemming aan. Auto geparkeerd op een afstand en moedig stapten we naar de locatie. Stond er daar toch een zeer lokale mens zijn auto op te poetsen met een aandacht voor elk blinkend deeltje alsof het een volledige weektaak moest worden. We stapten wat verder omdat we er wel wat van overtuigd waren een alternatieve ingang te vinden maar we vonden niets wat zonder nek breken mogelijk ging zijn. Een kort overleg deed ons besluiten om onze beste kennis van Italiaanse gebarentaal boven te halen en zo de plaatselijk bewoner te overhalen de komende minuut doof en blind te zijn. De man en zijn dame begrepen ons direct al kan het ook liggen dat ze wat urbexpassanten gewoon zijn. Wat ook kan, is dat onze bewegingen vertaald werden als zijnde dat wij zijn auto verder gingen oppoetsen. Enfin, we hebben niet gepoetst en konden rustig onze tijd nemen om de fabriek die terug door de natuur opgegeten werd te fotograferen.
