Het langverwachte, langverhoopte theater. Hier waren we al eerder geweest. Vergeefs een ingang gezocht en waar we een ingang vermoedden leek het ons toen door het hevige regenweer te glad.
Nu echter waren we beter voorbereid. Voor dag en dauw waren we vertrokken. Onze gastheren van de B&B hadden we gewaarschuwd dat we eerst weggingen en daarna ons ontbijt kwamen eten.
Ons vermoeden vorige keer was juist. De ingang was niet van de makkelijkste en bestond uit een reeks klim en klauterpartijen. Tot op het eind hield ik vol dat ik slechts gedeeltelijk mee ging gaan want het laatste stuk leek mij voor de geopereerde schouder wat te lastig. Toen de vrienden echter beneden op de plankenvloer stonden kon ik niet anders dan ook deze laatste stap te zetten en met hen als opvangnet tegen dat het verkeerd ging lopen, begon ik aan de afdaling. In geen tijd stonden we weer samen. Mijn net had ik niet nodig gehad. Zo prachtig als bij de eerste foto-aanblik was dit theater ook in realiteit. Heerlijk verval. Even buiten de rubriek veiligheid om gekeken.
Bij sommige stukken kwamen de ramen uit aan de straatkant waar net een zondagsschool aan de lessen ging beginnen. Een ganse hoop volwassenen maakten er een kabaal en groepeerden zich net aan die ramen. We dachten dat we zo gezien gingen worden.
Toen we er enkele uren waren begonnen onze magen te knorren en was het tijd om de terugweg aan te vatten op weg naar het ontbijt. Niet zonder de laatste hindernis: het terug uitklimmen. Op die dag heeft mijn copain zeker het wereldrecord surplace sprinten op een vertikale muur gebroken. Gerechtsdeurwaarders waren er niet bij dus dit record werd niet gehomologeerd. Geloof me echter op mijn woord, I kid you not!
Dit ontbijt verorberden we met de grootste voldoening, het eten was lekker en de buit was binnen.
