Een voormalig militair radarstation op de top van een berg. Schitterende beelden hadden we hier al van gezien. Eén van de mooiste blijf ik de nachtopnames vinden, de schotel(s) met een pracht van een sterrenhemel erboven.
Helaas liep het bij ons net iets anders. Waren we wat stoerder van postuur geweest dan kon een sequel worden opgenomen van ‘Gorilla’s in the Mist’. Pas op, ondanks dit was het zeker de moeite om de lange zeer hobbelige zandweg te nemen die leidde naar dit station. Een geluk dat er op geen enkel moment een tegenligger kwam want op het één auto brede weggetje gingen we die zelfs niet zien aankomen. Hotsen en klotsen aan een slakkengangetje vergden het zwaarste van onze chauffeur, onze magen en de veringen van de huurwagen. Vergezichten moet ik je schuldig blijven, een enkele keer een glimp blauwe lucht kon er net van af.
Elkaar terugvinden was de laatste stap vooraleer we naar ons volgend punt konden begeven.
