Zo stralend het zonnetje was bij een vorige locatie zo mistig en nat was het nu. Om niet op te vallen parkeerden we de wagen een eindje vandaan wat meebracht dat we even heuvelopwaarts door een grasveld moesten wat zo hoog stond als we groot zijn en tevens kletsnat geregend was. Even vochtig als het gras kwamen we aan een omheinende muur. We konden een schuur in en een klim door het venster in de achterwand bracht ons op het ‘kasteel’domein. Grote ingestorte delen zorgden dat we over puin moesten klauteren en dat we ook vergeefs moesten terug klauteren, het bad bevond zich niet daar waar we zochten. Opgeven staat niet in Kurt’s woordenboek en uiteindelijk kwamen we toch aan waar we moesten zijn en konden we onze shoot beginnen. Bij het verlaten bleek trouwens dat er (zoals vaker) een veel makkelijker ingang was en nog later hoorden we dat er één was die zonder grasveld en heuvelopwaarts te gaan ook mogelijk was. Lichaamsbeweging is gezond denken we dan.
