De ligging van het kasteel zorgde er voor dat we die dag zeker onze vereiste dagstappen haalden. Door het bos, af en toe checkend of we wel dichterbij kwamen of enkel rondjes liepen.
Een boswachter/eigenaar stond er bomen te zagen. Horen ging hij ons niet doen maar we moesten wel hopen dat hij ook genoeg op de kettingzaag gefocust bleef en ons zo dus niet opmerkte.
Enkel de betonstaaldraad scheidde ons nog van het interieur en ons pad. Leeg en ingestort maar wat een mooi verval. Graag zou ik eens foto’s zien van het gebouw in volle glorie.