Ik denk december 2012. Winterweer, maar op vertrekpunt zag het er redelijk ok uit. Thuis werd ik nog gewaarschuwd van ‘zou je wel aanzetten, ze geven zo’n slecht weer uit…’. Ik had met mijn compane afgesproken en wou deze locatie echter niet laten schieten. De zeteltjes lonkten teveel. Let wel, ik heb me niet beklaagd dat we zijn aangezet maar het werd een helse rit. Na een goed kwart van de afstand begon het te sneeuwen en over de snelweg was het schoorvoetend verder glijden. Na al die tijd geconcentreerd rijden was het met een zucht dat ik de wagen kon parkeren en even bekomen. Plots zag ik in de spiegel een groepje van een man of vijf, zes, afkomen met statief in de hand en rugzakje op. We wisten hoe laat het was. Ik troostte me weer met het idee dat grotere groepjes nooit lang blijven en meestal enkel de ‘obligate’ gekende shots nemen. Ik kreeg gelijk. We liepen elkaar niet voor de voeten en het huis was groot genoeg om met zijn allen bezig te zijn. Toen ze iedereen samenriepen voor een crewshot was er één die boven bleef hangen en die wat met ons kletste. Zo leerden we Siegfried kennen en een nieuwe vriendschap was ontstaan. Siegfried die later nog andere namen zou krijgen maar meestal met Sieg aangesproken zou worden zouden we nog regelmatig ontmoeten en is -bij mogelijkheid- een vaste reiscopain geworden. Villa Albert: merci!
