Hoog stond deze bestemming op ons verlanglijstje en volgens de info zou dit zelfs easy peasy zijn.
Je rijdt erheen, parkeert zoals gewoonlijk een eind van de locatie vandaan en je wandelt er naartoe in alle stilte, zoveel mogelijk uit het zicht en gehoor van iedereen (damn, wat horen honden toch goed).
Aan de deur die open had moeten zijn blonken nu een nieuw reusachtig dik vet slot en ketting. Een gezucht en gevloek (nog steeds in zo groot mogelijke stilte) ontsnapte ons. Plots zag eagle-eye Kurt ergens een opening die misschien alsnog toegang zou kunnen geven. Zou dit lukken? Voor Ringo geen probleem, Kurt is wel wat bijgekomen maar geraakte ook binnen…. nu moest ik er me nog doorwringen. Mijn omvang is nog iets groter en als ik mijn pens introk dan zwol mijn borstkas omdat ik meer lucht ophield. Enfin, na alle lucht volledig te hebben gelost, mijn buik tegen mijn rug te hebben gekleefd en twintig ribben gebroken te hebben stond ik ook binnen.
Heel voldaan met deze.
