Een eerste bezoek draaide op niets uit. Jawel, we waren vroeg genoeg op de morgen hoor. In het kantoor van de buren floepten alle zijlichten wel aan toen we passeerden maar zo vroeg werkt nog niemand. Ons rondje rond de villa leverde niets op, geen raam, geen keldergat, niets stond open. Jammer want door het raam heen zag je zo dat dit de moeite was. Meubeltjes aanwezig, lekkere decay maar helaas dus.
Toen we een ganse tijd later teruggingen moesten we het muurtje aan de andere kant over want in de kantoren waarvan hierboven sprake waren al mensen aan het werk. We deden weer ons toertje rond de villa en dit keer met meer succes; de achterdeur stond open en we konden beginnen.
Kurt, tegen die tijd mijn vaste partner in crime, startte boven en ik beneden. Later wisselden we en plots was ik rond. Kurt verschoot want zo snel ben ik nooit en vroeg me enkele keren en uitdrukkelijk of ik wel alles had? Boven, beneden? Ik antwoordde bevestigend want ik overliep in mijn hoofd alle ruimtes en checkte die af.
Tot ik later een foto zag op Kurt’s site waarbij ik een spontane waauw niet kon onderdrukken. Ik vroeg hem welke locatie dit wel was….waarop ik te horen kreeg dat het die waar ik zo vlug gedaan had…De kelder, vaak ondergelopen, had ik overgeslagen en ik had dus alles daar gemist. De wijnflessen, de vele dossiers en de dossiers op de doorrotte plank. Even spontaan als de waauw hield ik nu de vingers in een L op mijn voorhoofd. Dikke loser bij momenten. 😀
Soit, het is wat het is en ik ben nog altijd zeer tevreden met mijn oogst.
