Toen we naar deze villa reden wisten we wel waar die lag maar hadden we geen verdere info hoe het zat met parking, buren en dergelijke.
Je moest er via een landweggetje waar je zeker gezien was als je de enige buur passeerde (gesteld dat die op dat moment thuis was en buiten keek).
De auto ver zetten en te voet passeren is ook een mogelijkheid maar als ze dan naar buiten kijken ben je nog langer gezien. We deden een mix.
We passeerden en camoufleerden de auto in een verloren gat dat we tegenkwamen. De volgende opdracht was om de ingang te vinden. Verder wandelend zagen we niets behalve een fietsende italiaan met wie we vragende blikken kruisten.
Wat doen die hier zagen we hem denken.
Wat doet die hier dachten wij.
Uiteindelijk bleek de fietser een werkman te zijn op de wijngaard waarop de villa zich bevond. Enkel de ingang nog vinden en ook dat gebeurde toen we aanstalten maakten om terug aan te zetten. De opening was verborgen door de gecamoufleerde wagen. Zalig daar binnen, zoveel verval maar de machine die bestuurd werd door de fietser van daarnet bleef precies maar cirkeltjes draaien rondom de villa. Een compaan vond echt zijn gemak niet daarbinnen en uiteindelijk vertrokken we vlugger en met minder shots dan we waarschijnlijk gingen hebben. Voordeel: we zijn er ook niet opgepakt geweest. Sowieso: die kamer die ingestort was….mmm.