Il Santuario dei padri bocciofili om preciezer te zijn. Een klein mooi kloostertje in een klein dorpje. Stond als laatste op de planning van de dag en het begon al wat te deemsteren. Vermoeidheid begon al wat in mijn botten te kruipen en het sluipweggetje om beneden in de donkere kapel te geraken zag ik niet meer zitten. Achteraf heb je daar dan spijt van natuurlijk maar het is nu eenmaal wat het is. De dag was mooi geweest, ik was tevreden met de ‘oogst’ en ook met dit kloostertje. En ziet, het gemis van die kapel heb ik tot op heden ook overleefd dus why worry?
