Lees Nwasy, niet naar het engelse voor lawaaierig. Alhoewel, op het laatst was het er wel noisy door de overdaad aan bezoek.
Mijn eerste kennismaking met dit kasteel was een foto die de Hall of Fame had gehaald op BelgiumDigital. Bij het zien van deze foto was ik onmiddellijk weg van deze locatie . Later zag ik de foto nog eens terug en was ik al veel minder onder de indruk. Te hard bewerkt, te gesatureerd.
Niet dat ik dan direct op zoek ging naar de plek want urbex was nog niet aan mij besteed maar ik was toch getriggerd en zocht wat verhaaltjes op.
Het neogotische kasteel werd ontworpen door de Britse architect Edward Milner die echter nooit het afgewerkte kasteel heeft gezien. De bouw werd gestart in 1866 en was pas af in 1907. Het kasteel was ook gekend als Chateau Miranda maar kreeg zijn gekendere naam doordat het voor de NMBS een vakantieverblijf werd voor kinderen. Het werd toen Home de Noisy genoemd. Uiteindelijk kwam het in 1991 leeg te staan en sindsdien nam het verval in snel tempo toe. Het was één van de zeldzame nieuwe neogothische gebouwen in ons land. Was want nadat de gemeente wat pogingen had gedaan dit over te nemen bleef het op een weigering van de familie botsen. Op de duur was er niets meer aan te renoveren en werd tot sloop beslist.
Het duurde nog enkele jaren vooraleer ik het urbex-virus te pakken had en de moeder aller locaties ging bezoeken. De fotoreeks toont nu al twee bezoekjes en zal later aangevuld worden met een derde bezoekje.
Bij een eerste bezoekje werd de auto ver, heel ver gezet en was er nog een goeie wandeling aan vooraf. Niet de hoofdpoort nemen want die nam de boswachter ook bij zijn controlerondes. We stapten dus langs het domein verder tot we plots een opening zagen om het bos in te komen. Volkomen verkeerd hadden we dit ingeschat. Dit kasteel kan toch niet zomaar aan je oog ontsnappen….we lopen zeker de verkeerde kant uit. Hellingen op en af, gehijg en gepuf tot we zelfs opsplitsten om wat afzonderlijk te zoeken. Neen, ik heb geen speurneus maar had hier het geluk dat ik na een zoveelste helling plots voor het kasteel in zijn pracht zag opduiken. Vlug de collega’s verwittigd en kon het tweede deel van ons avontuur beginnen. Zo mooi en tot de verbeelding sprekend de buitenkant was, zo vervallen was de binnenkant. De traphall zag er al helemaal anders uit dan dat Hall of Fame shot. Aandacht en concentratie waren doorheen het gebouw nodig want soms keek je door de balken gewoon drie verdiepingen lager. Omdat ik mijn beginnelingenschoentjes nog aan had heb ik bij dat eerste bezoek lang niet alles gezien. Ik was zo al euforisch genoeg.
Bij een tweede en derde bezoek werd het kapelletje achteraan onze parkeerplaats en gingen we rechtop de steile helling om halfdood boven te arriveren. Een halfuur zuurstoftank deed ons weer bijkomen. De ontbrekende delen konden gedaan worden en ook dan heb ik niet alles gezien. Gezien het nu zo goed als helemaal gesloopt is zal de kapel en de tweede badkamer met dubbel bad mij alleen gekend blijven van wat ik op anderen hun foto’s zag.
Genoeg geleuterd, hopelijk spreken de beelden wat voor zich.
