Lichtfestival Gent 2018.
Sterker dan mezelf was de lokroep naar deze nieuwe versie van het lichtfestival. Neen, met die schouder en arm in verband kon ik niet gaan maar die maan die daar hing, dat was toch de moeite. Omdat niemand uit de vriendenkring zin of tijd had om deze 2018-editie te bezoeken besloot ik om avontuurlijk te doen en me te onderwerpen aan het openbaar vervoer. Heuptas met fototoestel aangegespt en ‘en avant’. Omdat ik na de schouderoperatie al een ruime maand als een serreplantje binnen zit had ik me goed ingepakt. Mijn vrouw waarschuwde me nog dat het zeer koud was. Ik had goed en wel de afstand van Sint-Pietersstation tot Sint-Pietersplein afgestapt en ik beklaagde me al dat ik ook nu weer niet beter had geluisterd naar haar. Ik had al behoorlijk koud en ik had enkel nog een vermoeden waar mijn vingertoppen zich bevonden. Omdat ik ook te vroeg was voor de voorstellingen kon ik me nog net verwarmen met een warm drankje. 18u en net donker genoeg, begon het festival. Tegen dat ik goed en wel 10 attracties verder was, was ik weeral verkleumd. Maar toch vooruit, netjes de volgorde respecterend om niets te missen en alles te beoordelen.
Die maan, die maan wilde ik.
Bleek die verder dan driekwart van het parcours te hangen en net dan sloeg het weer om en zat ik in een behoorlijke sneeuwbui. Snel wat shots en de meute volgen. Neen, niet verder op het parcours, het leek wel of de vlucht naar Egypte begonnen was. Iedereen stroomde weg want die sneeuwbui hadden we niet zien komen.
Op twee minuten na om mijn trein nog te halen kwam ik aan in het station . Ik stuurde mijn benen het bevel om een spurtje in te zetten maar die begrepen door stramheid en koude dit nieuwe bevel niet goed. De trein had zijn deuren al gesloten en toch kreeg ik na een druk op een knop die opnieuw open. Een zucht ontsnapte me, zoveel geluk…..Bleek echter dat ik nog tijd genoeg had want de trein die ik haalde moest daar even blijven om de IC trein naar Oostende te laten voorgaan. Pas daarna kon de mijne aan zijn sightseeing trip naar de verschillende stations op mijn traject starten. Een avondlijnbus mocht ik ook vergeten maar gelukkig zijn er ook taxi’s die me rapper thuisbrachten dan mijn voettram.
Nog even over deze editie van het lichtfestival. Van de drie edities die ik deed vond ik dit duidelijk de minste. Is het gewenning? Dat kan, gedeeltelijk, maar om een projectie op een gevel te zien die niet eens rekening houdt met de gevel zelf ga ik me niet verplaatsen, dat kan ik thuis ook. Van de 36 ‘attracties’ waar ik zelf tot nr 28 raakte vond ik er 4 à 5 de moeite. Maar die maan, die maan…die maakte het goed.
