Sinds ik er als 10 – 12-jarige voor de laatste keer was, had het park een enorm eigen leven beginnen leven. In mijn hoofd dan vooral. Het had indruk op me gemaakt en al die huisjes brachten me zo ver de tijd terug en slingerden me van verbeelding naar stripverhaal en terug. Dat verleden, zo dichtbij en toch zo veraf na een ganse (r)evolutie in het zijn en leven van de mensen.
Zeker vijfentwintig jaar zeg ik al dat we dit echt eens opnieuw moeten bezoeken. Telkens kreeg ik een glimlach en een ‘jaja’ te horen. De doorslag om uiteindelijk toch te gaan was omdat ik al enkele keren had gelezen dat een gedeelte van het domein aan de ‘hippie’-jaren ’60 was gewijd. Of je kan ook gewoon zeggen dat het aandacht gaf aan mijn prille jeugdherinneringen en hoe de buitenwereld en zijn vooruitgang toen op me inkwamen.
Ik herkende amper nog iets -zeg maar niets- van het ganse domein maar ook nu weer vond ik het superfijn. Vlaanderen Vakantieland zoals ik het graag heb. Of ik weer vijfentwintig jaar zal wachten??? Dat zal aan het vervagen van mijn herinneringen afhangen. 😉
