Manicomio Vendetta was een psychiatrische instelling op een zeer groot domein, verspreid over verschillende gebouwen en gebouwd rond 1930.
De naam vendetta kreeg het door de gruwelijke folter- en moordpartijen op het einde van de tweede wereldoorlog. Een andere bekende naam is The Mosquito Theatre, voor ons ook House of Arrest.
Gelukkig konden we ons veel meer in die tweede naam vinden al liet dit ook overduidelijke sporen na. We werden -eenmaal op het domein- letterlijk bijna opgegeten door de muggen. Weken nadien kon je de dikke bobbels van de beten nog waarnemen op al wat aan de lucht was blootgesteld.
Gebrek aan wat extra info zorgde dat we hier nog een ingang moesten zoeken.
Een eerste redelijk evidente ingang lieten we liggen omdat we zeer in het oog werden gehouden door de op zijn terras zittende overbuur. Je moet het niet uitlokken hé. Daarom is het dat we een omtrekkende beweging maakten maar daar werden we tegengehouden door een hoge muur en een te drukke weg. Hadden we geweten dan hadden we een betere en vollediger omtrekkende beweging gemaakt. Langs de ene zijde was er dus geen optie en gingen we dan maar de andere kant optrekken.
Gelukkkig voor ons was de rokende spion van zijn terras verdwenen en zagen we onze kans om zonder verder zoeken binnen te glippen.
Binnen trokken we van gebouw naar gebouw, soms stappend, soms spurtend omdat we enkel dan sneller waren dan de muggenzwermen. Er werd slechts af en toe een foto genomen want het theater wilden we, dat mooie donkere theater in zijn toppunt van verval. Helaas, het 125.000 vierkante meter grote domein hield dit gebouw voor ons verborgen. Het werd donkerder en donkerder en we gaven de zoektocht op met enkel wat andere foto’s in de pocket.
Het verlaten van het gebouw ging via dezelfde weg als onze ingang (na checken of de overbuur nog weg was). Vlotjes gingen we met ons vieren door de opening, trokken netjes alles achter ons dicht zodat die toegang niet zou opvallen en wilden ons naar de auto begeven. We roken de pizza al die ons in de B&B voor de neus ging geschoteld worden. Die geur moet toch van ergens anders gekomen zijn want van de ene minuut op de andere bevonden we ons in een rasecht politiefeuilleton. Een auto met sirenes van links en simultaan een auto van rechts eveneens met zijn jukebox op volle geluid reden ons klem. Precies of we er aan gedacht hadden om te ontsnappen. Een sliert stoere macho Italiaanse politie-agenten stonden plots rond ons en het opperhoofd was een ware spraakwaterval waar we geen jota van begrepen. De gebarentaal was wel duidelijk en we kregen een vriendelijke rondleiding op de snelste route van The Mosquito Theatre naar het politiekantoor. Eén auto voor ons maakte de weg vrij en de auto achter ons zorgde ervoor dat we wel in dezelfde lijn bleven rijden. Met bijhorende blauwe zwaailichten.
Uiteindelijk bleken de Italianen ook een beetje fotografen want ze wilden ons allen afzonderlijk op de foto. Frontaal en in profiel tegen een witte wand met zwarte strepen. (een digitale kopie kregen we niet) Ook wilden ze persé onze vingers in een vette zwarte substantie duwen om ze achteraf op een wit blad weer proper te rollen. Rare jongens die italianen.
Soit, genoeg gezeverd. We verbleven meerdere uren op het bureau en zagen een wijziging in onze planning opdoemen. Niet voordat ik je hier mijn foto’s toon.
