Wat een fijne locatie, ook in herinneringen.
Dit was een gesplitst bezoek omdat we daar zeker wilden slagen. We wisten wel dat we even via een oprit van een buurman moesten om daar door een gat in de draad door te kunnen. Vandaar dat we de avond voordien al even checkten of er een alternatief was. Ofwel was er geen ofwel vonden we er geen. Samengevat kwamen we tot de conclusie dat we heel vroeg op pad gingen gaan, nog voor het ontbijt in de B&B.
Perfect, alles leek stil, geen bewegingen op straat en dus ook niet bij de buurman. Net voor we de draad wilden doorglippen keek ik nog even om en zag de blik van een rokende Italiaan op zijn terras ons nieuwsgierig volgen. Als die maar de carabinieri niet zou bellen. We wisten ook dat er ons wat klimwerk te wachten stond via paletten naar een hoger verdiep. Bleek dat de paletten weg waren maar dat een betere oplossing zich aanbood. We hoefden ons enkel door een gat te wringen en ons verkennings-/fotografeerwerk kon beginnen. Zalig, ondanks wat vernielingen her en der. Nu, twee jaar later dan ons bezoek, ziet het er belabberd uit. Tags, overal vernielingen en heel wat gewoon buiten kapot gegooid.
Toen we het terrein verlieten maakten we elkaars hoofd nog wat gek omdat de laatste riep dat de buurman in aantocht was. Ene kreeg sterallures en sprintte het terrein af met een snelheid die Usain Bolt jaloers ging maken. Ikzelf wou dat ook imiteren maar een zwakke enkel zorgde dat ik eerder een imitatie van de landing in Normandië nadeed en dus sneuvelde zonder één meter verder te geraken.
Gelukkig waren alle moves overbodig, was er geen buurman te zien en stond er ook geen ontvangstcomité met blauwe zwaailichten ons op te wachten.
Het ontbijt smaakte maar dat kon ook niet anders na zo’n voorgerecht.
