Petit Beelitz, een zalige plek met veel verval. Alleen lag (jawel, lag) deze in een dicthbevolkte buurt waar vooral onze gekleurde medemens zijn huisvesting vind. Bleekscheten vallen er op en zeker als ze dan via de oprit van een lokaal ontmoetingscentrum de draad doorgaan om het terrein te betreden.Na enkele meters geploeter door de struiken en afval, wat over de draad gekieperd was, hoorden we ons naroepen. Omdat ik op sommige momenten mijn talen veel minder beheers had ik dus geen flauw idee of wij nageroepen of juist aangemoedigd werden. De resterende struikmeters kregen we vleugels en floepten het gebouw binnen waar we even luisterden of we er ons ook iemand achterna kwam.
We werden gerust gelaten en konden op eigen tempo de drukkende buitentemperatuur ontsnappen in dit koele voormalige verzorgingshuis.
Mooi verval en als toetje maakte Sandra (met wie dit een eerste uitstap was voor zover ik me herinner) me erop attent dat we nauw in de gaten gehouden werden door een vos. Die foto nam Sandra dan, mijn groothoek was niet verreikend genoeg.
