Wat een fijne was deze en zoveel meer te zien dan ik aanvankelijk dacht. Ik was gecharmeerd door die controlekamer die zo ogenschijnlijk alleen in de hoogte hing (waar ik uiteindelijk enkele shots van liet liggen) . We kwamen echter langs de andere kant van het gebouw binnen, door een stuk waar je een veel te lage limbo door een omgeplooid stuk deur moest doen. Lees, achterwaarts op de rug door het slijk wurmen. Who cares als je daarmee ongezien naar binnen komt en je de rest ook even hard ziet sukkelen. Dat eerste donkere stuk had ik echter nog niet gezien en werd dan ook gretig opgeslagen. Ik denk dat we hier zowat alles hebben opgenomen wat toen kon. Bij een latere revisit waren enkele gesloten deuren van het eerste bezoek wonderbaarlijk uit het slot gevallen en kon die revisit nog een meerwaarde betekenen.
I loved it en mijn echtgenote evenzeer die een diepere betekenis kon geven aan ‘een wasje slaan’.
