Drie keer moesten we deze doen voor het lukte. De eerste keer waren we dichtbij maar leken alle gekende gaten met razor-wire netjes en recent terug dichtgemaakt. Balen was dat want het zag er zo lekker uitnodigend uit. Die eerste keer konden we ons troosten met een dichtbije locatie.
De tweede keer waren we lekker vroeg en volgden quasi dezelfde route en met meer succes. We waren binnen en een lichte euforie steeg ons al -nog voor de eerste foto- naar het hoofd. Oké, we hoorden wel dat er iemand op het terrein was maar als we goed waren in ons verstopperspel ging dat wel lukken. Dichter en dichterbij kwamen we en we moesten enkel nog een ‘vlakte’ over waar al enkele maanden dezelfde afbraakkranen stonden te wachten. Ik sloop de trap op (voor een keer dat ik vooraan liep) en net toen mijn hoofd het niveau van de hogere begane grond bereikte startten zowaar verschillende kranen de motoren. Ei zo na stonden we oog in oog met een werfleider. Kreeg ik een zwakte in de knieën of ben ik bij momenten warempel nog vliegensvlug maar ik dook ineen wat mijn copain instinctief hetzelfde liet doen. Achteruit, achteruit tot we uiteindelijk weer ongezien het domein af waren. Neen, het leek wel of HF6 enkel op de wishlist zou blijven staan.
Een derde keer (toch maar volhouden en gegidst door een ‘krak’ op het gebied van industriële locaties) gingen we op een zondag al kan dit ook een feestdag geweest zijn. Enfin, een dag waarop niet wordt gewerkt. Waar we de eerste twee keren al dan niet dichtbij beweging hadden gezien bleef het nu lekker rustig. Onze vorige ingang was weeral afgesloten maar onze gids wist alsnog een geschikte doorgang te vinden al kwam daar meer klimwerk bij kijken.
Zalige explore die voor ons nog langer en gedetailleerder mocht. Helaas en hoera stonden er die dag nog meerdere locaties op de planning, allen plekjes die we wilden zien.
