Eind 2004.
Een ooit sterk bloeiende zustergemeenschap telde nu nog maar zeven zusters. Van die zeven woonden er tegen dan al vijf in rusthuizen in de provincie. De twee resterende zusters konden hun leven niet verder wijden aan devotie én onderhoud van het klooster én grote domein en begonnen te dromen van een mijmerend bestaan in een ander rusthuis. Door hun vertrek kwam een eind aan eeuwen klooster waarvan het laatste anderhalf de Redemptoristinnen (de rode zusters) het zeggenschap hadden. Voorheen zwaaiden Kapucinessen er de plak.
Het domein van 9500 vierkante meter werd te koop gesteld maar bedoeling was wel dat het zo vlug mogelijk verkocht ging worden om de gebouwen zo kort mogelijk te laten leegstaan.
Eerste kwart 2012.
De gebouwen staan nog steeds leeg en zomaar de muur over wippen hoort wegens te hoog niet tot de opties.
Dat ik geen ochtendmens ben zullen diegenen die me kennen wel weten dus is het misschien even verschieten dat ik daar op een ochtend met mijn compane om 5u stond. Waarom zo vroeg? Het moest tijdens donker en met de tip die ik had gingen we zo binnen zijn om daar rustig het eerste licht op te wachten. Het kwam als een shock binnen voor ons dat de tip niet meer gold en het alweer afgesloten was. Alle andere mogelijkheden onderzocht, niets gevonden en dan werden we nog scheef bekeken door de inzittenden van een passerende combi. Teleurgesteld dropen we af.
Derde kwart 2012.
Preventieve sloopwerken waren begonnen ttz de tuin werd wat van de wildernis ontdaan en ik deed nog een nieuwe poging die lukte. In een kort tijdvenster kwamen spreekwoordelijke busladingen vol het klooster fotograferen en werd er volop aan binnenhuisarchitectuur gedaan. Mijn foto’s komen van meerdere bezoekjes dus hier en daar kan iets te zien zijn wat aanvankelijk ergens anders stond. Ik pleit onschuldig want ik erger me tomeloos aan het stagen (waaronder ik een deur open/toe zetten of het verwijderen van een blik pils of plastic zak niet als stagen bestempel).
Deze locatie was ook de eerste keer dat ik met de huidige vaste compaan Kurt op pad was. We kenden elkaar al wel van zien op een expo maar hier werd een verdere basis gelegd tot wat een hechte vriendschap ging worden. Als ik er ooit toe kom om mijn foto’s te herbewerken dan zal deze locatie zeker als één van eerste aan bod komen. Tot op de dag van vandaag blijft dit klooster voor mij met stip een specialleke met een apart plaatsje in mijn herinneringen. Voor anderen die dit ook hebben, er zijn nog steeds panden te koop in het nieuwbouwproject dat er ter vervanging kwam.
