Na onze eerste kennismaking met Roemenië trokken we naar een plekje waar we een ruïne van een kapel wisten liggen. Alleen was die moeilijk te bereiken want een vaste weg liep er niet naartoe maar het was droog op het moment dus de aarden weg ging ook wel lukken. Hoe verder we reden echter hoe drassiger en hobbeliger het werd. Plots zagen we op een heuvelrug de resten van een gebouwtje liggen met wat kruisen ervoor. Easy peasy, ware het niet dat er een breed kanaal tussen ons en de heuvel liep.
Achteraf bekeken hadden we beter de wagen laten staan en te voet rond het water gelopen maar omdat het al wat later werd wilden we zo snel mogelijk ter plekke zijn. We reden ons een tiental keren vast, reden een stuk van de bumper van de gloednieuwe wagen in een buil en reden ook de nummerplaat uit zijn vijzen. Gelukkig raakten we er nog om enkele shots te kunnen nemen en eindelijk naar het hotel te vertrekken. Voor de terugweg dachten we aan een alternatief maar gezien gps noch gsm enig bereik had waren we aangewezen op de herder die daar zijn schapen hoedde. Ons Roemeens stond zelfs nog niet in zijn kinderschoenen maar wel op dezelfde hoogte als de kennis van het Engels door de herder. Enkele gebaren later leek het alsof we heel dicht bij een weg zaten en een vlotte korte terugreis tegemoet gingen. Ook gebarentaal kent dus zijn dialecten. We bleven maar rondrijden en amuseerden ons nog fijn door aardeweg in en uit te rijden en zagen het al helemaal zitten toen we een stukje verharde weg met huizen passeerden. Voor de huisjes zaten de oude vrouwtjes die niets begrijpend de drie vrolijk wuivende toeristen nakeken. Een half uur later passeerden we weer en het leek of de vrolijkheid van kamp gewisseld was. Ondertussen was het pikdonker geworden, hadden we enkel wat oriëntatie door lichten in de verre verte en door het korstondige klaar worden van de omgeving door het hevige onweer dat was losgebarsten. Net toen we bijna opgaven en verwachtten dat we de nacht in de auto gingen moeten doorbrengen vonden we een brug die ons de mogelijkheid gaf naar de bewoonde wereld terug te keren. Voor mij is het bijhorende verhaal sterker dan de foto’s maar dat is onderdeel van het plezier denk ik dan.
