Die daar, die daar: dat ziet er vervallen uit, dat ga ik toch eens bekijken was mijn vast zinnetje telkens ik die baan passeerde. Als er iemand bij me in de wagen zat tenminste.
Tot die keer dat we niet passeerden maar dat dat op de planning stond en dus al in het milieu bekend was. Ondanks het feit dat we niet te heftig durfden ademen uit vrees dat ons huffen en puffen de muren zouden doen uiteenvallen vond ik het een leuke meepakker. Er stonden een paar meubeltjes en verval was er ook zeker. In de hoeken kon je door de spleten zo naar buiten kijken. Leuk, en niet zoveel gezien denk ik.
