Een onbekend huisje dat niet op de planning stond maar waar ons oog opviel tijdens het passeren.
Mijn copain gooide de remmen dicht en wou dit direct gaan checken (’t is een echten hé) en gezien hij aan het stuur zat was deze taak voor mij.
Voor mij is dit a-l-t-i-j-d lastig (ik ben geen echten hé) want dan komt mijn grootste schrik boven: dat ik ergens binnen sluip en er gewoon nog een oudje zit te knikkebollen naast de kachel of zo en dat ik die wakker maak. Allé, legt dat eens uit… In dit geval ging ik de draad over, ging achterom en zag direct een open raam met een stoel uitnodigend eronder. Een vlugge blik vertelde me dat het onbewoond was, dat er nog iets van meubeltjes stond maar gezien het hulpstuk (de stoel dus) we zeker niet de ontdekkers waren. Een klein teken naar de copain was voldoende om ervoor te zorgen dat hij binnen zat en de bovenverdieping al had gefotografeerd tegen dat ik goed en wel binnen was. Wat ik dus bedoel als ik zeg dat het een echten is.
