Bij deze was het even zoeken naar het juiste weggetje. Eerst waren we er voorbij gereden en de volgende keer zagen we het huis in de laagte liggen.
Uiteindelijk hebben we de auto onopvallend op een afstandje geparkeerd en gingen we op ons doel af, behoorlijk uit het zicht van ieder in het dorpje.
Plots werd onze onzichtbaarheid dan toch opgemerkt en woest geblaf werd ons deel. Als die afsluitende draad maar hoog genoeg is dachten we nog. Die meter hoogte bleek inderdaad hoog genoeg voor het dertig centimeter grote mormel. Het hondje zat vol frustratie en uitte dit door duidelijk te tonen hoezeer hij ons wou verscheuren. Die alarmbel voldeed echter wel om zijn baasje even te laten komen kijken hoeveel passanten er nu weer voorbij gingen. Een korte vriendelijke babbel later stonden we lustig en ‘bijna’ rustig onze shots te nemen: de hond had immers een weg over, onder of langs de draad gevonden. Onze naar boven krullende bovenlip deed de hond kaïetend vluchten waardoor we op ons gemak alles verder konden vastleggen.
