The war farm maar ook wel the bee farm genoemd.
Een tof huisje bijna in the middle of nowhere. We moesten de wagen parkeren aan de grens van die ‘middle’ omdat er nergens anders mogelijkheid was (tenzij voor de deur).
Niemand te zien in de weidse omtrek en zo liepen daar twee vrolijke wandelaars met statief.
Ik schreef bijna in niemandsland maar dat klopt eigenlijk niet, deze war farm had een buur. Je zal het toch nooit niet anders geweten hebben of vijf meter voor we aan het huisje kwamen, kwamen net die buren even buiten. Die keken onderzoekend naar die twee snuiters die gewoon het vervallen huis passeerden. Tja, dat passeren wil natuurlijk zeggen dat we ook moesten terugkeren. De voelsprieten van de bewoners waren nog niet teruggetrokken en toen we net ons vervallen doel door het raam waren doorgekropen stond de buurman ons toe te roepen. Wat we daar wel deden, wat we wel dachten, met welk recht….. Met ons natuurlijke flegma konden we de man kalmeren. Hij kon zelfs begrip opbrengen voor deze bizarre hobby en vond het ok dat we verder foto’s namen in het huisje. Bij deze.
