Villa Le B stond eveneens op de planning van ons eerste dagje Italië. Nu ja, Italië…we waren er net en moesten voor de villa eigenlijk de grens alweer over, Zwitserland binnen. Goed voorbereid als we waren wisten we niet eens dat daar een autowegenvignet nodig was om van de snelwegen gebruik te maken. Een vrouwelijke douanebeambte met genen van een Oostblok kampbewaakster dwong ons vriendelijk de bijdrage te betalen. Dat we dezelfde dag weer Zwitserland buiten gingen zijn bleek geen geldig excuus. Integendeel, ze was zo vriendelijk dat we ineens 364 dagen gratis bijkregen en dat alles voor een luttele € 35.
We waren er nu toch en betaalden die wegensteun met de glimlach.
Met dezelfde glimlach trakteerden we onze copain die wel de weg naar de villa wist maar ook niet heel precies hoe we er moesten geraken. We reden en reden, parkeerden en begonnen resoluut te stappen naar waar onze intuïtie ons begaf.
De helling af, door de verwilderde begroeiing want hadden we daar niet een dak gezien met een ontbrekende pan? Jawel, maar niet van villa B.
Iets minder gezwind gingen we de helling weer op, stapten in de auto en begaven ons naar het punt waar onze vrouwelijke compaan eerder had gezegd dat we daar moesten parkeren. Dit leek een veel betere optie en niet veel later stonden we uit het zicht van de grasmaaiende buurman aan de voet van villa Le B. Bleek daar toch wel alles op gelijkvloers gesloten zeker…
Onze klimmer van dienst had echter een opening gezien en stond in no-time op het balkon waarop het voor de rest ook kinderspel was er te geraken. Helaas begon de duisternis al te vallen, was de villa leeggemaakt (dus geen mooi welbekend slaapkamershot) en op de koop toe weigerde mijn lens na enkele foto’s mee te werken. Scherpstellen lukte niet meer dus na al deze blabla kan ik je enkel een klein album tonen van een villa dat directomundo mijn buitenverblijf mag worden.
