Deze verlaten treinen zijn mooi maar waren nu niet in de zin dat we speciaal daarvoor gingen rondrijden. Op zekere dag passeerden we dichtbij en dat was dus wel het aangewezen moment om halt te houden. Van een eindje zagen we ze staan maar moesten we wel wat werkmannen behoorlijk dichtbij passeerden. Nu, die treinen waren al zo vaak in beeld gekomen dat die werkmannen zelfs met ogen dicht wel konden vermoeden wat we er precies kwamen doen. Ons groepje bestond uit vier man die dag en eigenlijk was dat nog de grootste moeilijkheid. Op zo’n treinstel loop je elkaar snel voor de voeten of in elkaars beeld dus was het soms wachten of eens een shot laten vallen omdat je toch wel vooruit wil. Heden ten dage zijn ook hier, aan deze stellen die langzaam verouderden, wat vandaaltjes gepasseerd. Lelijke tags, verdere vernieling op de zetels, ramen volgespoten. Jammer, ik was er anders toch nog graag eens binnengesprongen voor wat meer detail (als ik nog eens in de buurt ging komen).
