Wat waren we blij met deze. Geduld loont dan dus toch.
Ooit in een ver verleden stond ik al zo dicht om deze te gaan fotograferen. De toen gekende toegangsweg gecheckt en alles was pico bello maar gezien ik pas daags nadien had afgesproken met mijn toenmalige copine ging ik niet binnen. Morgenstond heeft goud in de mond dacht ik nog….
…..tot het de volgende morgen was. We vertrokken en éénmaal aangekomen zagen we dat alle hulpmaterialen die er netjes waren opgebouwd, afgebroken waren en verwijderd. Geen palet noch touw meer te zien. Met het hoofd naar beneden en de kin op de grond dropen we af. Dit was trouwens nog de tijd dat we vertrokken voor één locatie, geen backups mee dus. Dit moet beslist één van mijn kortste urbexdagen ooit geweest zijn.
Maanden later passeerde ik toevallig nog eens en ik herkende een wagen die er geparkeerd stond….hmmm, die komt hier urbexen dacht ik over zijn bestuurder. Effectief, de ‘shoot’ was afgerond en de poort stond nog met een opening. Ik had geen fototoestel bij en schoof de poort zo goed als ik kon dicht. Daags nadien ging ik dan wel de trip opnieuw doen speciaal voor deze locatie. Zo gezegd zo gedaan en met blije deuntjes in mijn hoofd en enkele geheugenkaarten vertrok ik deze keer alleen om de voertuigen vast te gaan leggen. (de copine moest werken) Aangekomen had ik een déjà vu. De poort zat potdicht en weer had ik de rit nutteloos gemaakt. Het mag niet zijn dacht ik bij deze en had deze al lang opgegeven tot ik enkele jaren later op zekere dag een berichtje kreeg dat ik weer kon gaan en dat die zo goed als zeker ging lukken. Ik kon dit niet voorbij laten gaan en daar stonden we dan met wat vrienden (waaronder de nieuwe vaste buddies) klaar om deze lekkere taart op te smullen. Ik ben niet zo’n fan van kersen op een taart maar in dit geval was het enkel een kersentaart en ik genoot er ten volle van.
